Bugün yepyeni bir hayal düştü aklıma. Bir hayalin ilk tohumu ekildi zihnimde. Önce yapabileceğime inanmam gerekiyor ki tutunduğum dal daha da güçlensin. Önce içimde sindirmem gerekiyor ki korkularımdan, endişelerimden uzaklaşabileyim ve kendimi özgürleştireyim.
Gitmeye dair takıntılarım, düşüncelerim uzun zamandır -yaklaşık on yıl kadardır- karşı koyamadığım bir arzuya dönüştü. Hep yurt dışına dair hayaller kurarken, bugün belki de bu gidişin bu kalabalık beton yığını, insanları çürümüş şehirden gitmek olabileceği düştü aklıma...
Birkaç zamandır, yakın geçmişte sahip olduğumuz mal-mülk kaybının yaşattığı depresyonu şimdilerde bir avantaj olarak görebilir miyim diye düşünüyorum. Beni bağlayan hiçbir şeyin olmaması anlamına gelen bu sahipsiz yaşama durumunu istediğim yerden istediğim yere gidebilme olarak görebilirim.
Gidecek miyim, bilmiyorum ama gitmek istediğimi biliyorum. Zaman...
Gidecek miyim, bilmiyorum ama gitmek istediğimi biliyorum. Zaman...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder